The salt flats and San Pedro de Atacama

Hey iedereen,
Nog altijd in Uyuni zijnde hebben we ook de avond maar gevuld met films en natuurlijk mag daar een lekkere pizza niet aan ontbreken:).
De volgende ochtend horen we dat Carlos het gehaald heeft om uit de demonstraties weg te komen en ook Jess en Stefan zijn in Uyuni aangekomen.
Jess en Stefan willen nog één dag wachten met de tour en ook gaan zij niet naar chilli en wij wel. Het is dus allemaal geen probleem dat wij op de toer gaan.
We stappen de jeep in en maken kennis met Rene (duitser) en Antoni (Pool) en natuurlijk onze gids.
De muziek gaat aan en we gaan dansend op weg:) Rene en Antoni zullen wel denken ¨hebben wij weer, gekke mensen:P¨.

De eerste stop van de tour is bij een treinkerkhof. Er liggen veel verroeste waggons en locomotieven, maar met het zonnetje op de achtergrond geeft het mooie fotomogelijkheden. Ook hebben ze van de onderdelen een schommel en een wipwap gemaakt. Dus wij spelen even als kleine kinderen met, in en tussen de treinen:P.
Daarna rijden we door naar de zoutvlakten. Daar is het ons natuurlijk allemaal om begonnen en het is geweldig.
Eerst stoppen we op een plek, waar het proces van zoutwinning ons uitgelegd wordt. Het zout wordt voor een aantal dagen op hopen gelegd om te drogen en daarna wordt het in vrachtwagens geladen en kan het geconsumeerd worden. Ook deze hoopjes zout geven weer prachtige composities voor foto´s. Ja mensen we hebben heeeel veel foto´s gemaakt op deze trip.

Als tweede stop op de zoutvlaktes doen we het zouthotel aan.
Dit is nu een museum, maar eigenlijk zijn we daar geheel niet geinteresseerd in.
Het enigste dat we hier willen doen is nog veel meer foto´s maken, maar dan hele coole en grappige.
Het handige namelijk van die uitgestrekte witte vlaktes is dat je heel leuk kan spelen met klein en groot van objecten.
Als je namelijk een foto neemt van een beker van heel dichtbij en zelf ga je een eind verderop staan, kan je het net laten lijken alsof je eraan hangt oid.
De volgende dingen hebben we dus gemaakt: Mief hangt aan een kopje, ik rol over een jongleerbal heen, we rijden op een speelgoed tijgertje en we zitten op de handen van Lars.

In de tussentijd dat wij hard bezig zijn de ene nog leukere foto na de andere te maken richt onze guide zijn achterbak in als lopend buffet.
Zittend met onze reet op de zoutvlakten, lunchen we en zien onze broeken steeds witter uitslaan. Woeps als dat er maar weer uit te wassen is:P.
De zon is alweer aan het zakken en dat geeft een prachtig gezicht over die oneindig lijkende witte vlaktes.
De chauffeur rijd ons naar de volgende stop en lijkt precies te weten waar hij moet rijden. Voor mijn gevoel is dat niet te doen, want alles lijkt op elkaar. Maar gelukkig weet hij ons naar ons hostel te rijden net buiten de zoutvlaktes.

Daar aangekomen haalt de guide de tassen van de auto en blijkt er ¨wat¨ water te hebben gelekt. De tas van Mief is totaal doorweekt en ook de souveniertas heeft het niet geheel overleefd. De guide blijft bij hoog en bij laag beweren dat het niet zijn water en dus zijn schuld is. Maar goed dat water is ook niet uit het niets ontstaan. Lekker weer:S. We alles uit de tassen en leggen de tassen te drogen op het dak in het laatste uurtje zon.
Ook de paspoorten hebben het niet droog kunnen houden en zien er nu uit alsof ze een duik hebben genomen in een zwembad:P.
Het hostel is gemaakt van zoutblokken en ziet er best grappig uit.

Als we ons eenmaal gesettled hebben en ons flink afgevraagd hebben waar de slaapzakken voor zijn want zo koud is het niet, komen er ruim 20 japanners binnen.
Wij worden van onze tafel verstoten en moeten aan een andere tafel gaan zitten. Nog weet één japanse vrouw het voor elkaar te krijgen om iets op te willen schrijven aan onze tafel. Hey hallo wij zijn al verstoten en proberen nu hier ons kaartspelletje te spelen en nog weet je gebruik te maken van onze ruimte:S.

De maaltijd die we voorgeschoteld krijgen wordt afgesloten met luidkeels geboer aan de Japanse tafels en dan kan de avond beginnen.
We leren Carlos toepen en als hij het eenmaal snapt gaat hij als een speer.
Zelfs als de elektriciteit uitvalt proberen we door te spelen met onze hoofdlampjes omdat het zo gezellig is.

Rond 7uur worden we de volgende ochtend verwacht bij het ontbijt en gaan dan opweg richting het tweede gedeelte van de tour.
De zoutvlaktes veranderen in een meer bergachtige omgeving en dat is ook niet verkeerd om te zien.
Wat zijn bergen toch indrukwekkend. We zien er zelfs één die bekend staat om de zeven verschillende kleuren bruin waar hij uit bestaat.
De duitser in ons midden vind bergen blijkbaar ook erg interessant, maar hij overdrijft het een beetje. Elke berg gaat op de foto. Om de minuut... Raampje open, camera en soms zelfs die hele vent eruit, raampje weer dicht. Zeer ergerlijk want er komt een flinke stroom koude lucht elke keer de auto in.
Hij laat het daar niet bij, neenee. Ook aan de andere kant van de auto zijn prachtige bergen. Dus hij hangt over ons heen en wij moeten maar het raampje openen zodat hij een foto kan maken:S.

De Pool en de guide in ons midden leren we niet echt kennen, want ze zeggen niets en kunnen geen engels:P.
Op deze dag doen we een aantal meren aan waar flamingo´s leven. Wat een mooie roze beesten zijn dat.
Als laatste stoppen we bij een uitkijkpost waar je de vulkaan kan zien die voor de helft in Bolivia ligt en voor de helft in Chile. Daar proberen Mief en ik gebruik te maken van de incatoilet. Maar het is altijd lastig om een goed plekje te vinden buiten het zicht van de anderen.
We beginnen eindelijk te snappen waarom de slaapzakken mee zijn, want het begint steeds kouder te worden.
Toch nog even gauw de auto uit, want we zijn nu bij Laguna Colorado dat totaal rood is gekleurd en het huis is voor veel flamingo´s.
Terwijl onze vingers er bijna afvriezen maken we nog een paar mooie foto´s en gaan dan richting ons hostel.

Daar aangekomen doen we gelijk een paar lagen kleren aan, want het is bijna niet meer te doen.
Zo draag ik: een legging, een spijkerbroek, 3 paar sokken, twee tshirts, twee truien, twee sjaals en handschoenen.
Na het eten proberen we nog een kaartspelletje te spelen, maar iedereen wordt gewoon een beetje nukkig van de kou. Door al dat getril zijn je kaarten ook bijna niet meer te zien, dus al gauw geven we op en kruipen ons bedje in. Met alle lagen kleding aan, een slaapzak en een deken is het wel te doen maar het is moeilijk om je voeten warm te krijgen!

De volgende ochtend moeten we al om 4uur opstaan en het is dan nog niet echt heel veel warmer geworden. Met precies dezelfde kleren aan springen we in de jeep en rijden richting de geisers.
Toch wel bijzonder al die stoomwolken die gewoon uit de grond komen. Heel lang genieten we niet van dit bijzondere verschijnsel, want het is zo ontzettend koud.
Terug de jeep in en we rijden door naar laguna blanca en laguna verde. Ze zijn niet echt wit en ook niet echt groen, maar we hebben toch weer twee meren gezien:P.
Als laatste stop doen we de hotsprings aan. Lars en Carlos duiken enthousiast de warmte in en Mief probeerd haar voetjes. Nou mij niet gezien hoor, dat tintelt toch als een malle met die kou:P.

Ik heb me net door Mief laten vertellen dat we nog meer gedaan hebben, dus hier komt het:P.
Vanuit de hotsprings rijden we door naar El Desierto de Dali, de woestijn van Dali. Ook dit is informatie van mijn guideboek Mief:P --> De woestijn heeft deze naam gekregen omdat de steenformaties lijken op de schilderijen van Dali. De laatste stop was de Arbol de Piedra, de boom van steen. En daarna rijden we richting de grens met Chili.

Onze paspoorten hebben al laten stempelen in Uyuni, dus we hoeven bij de grens van Bolivia niet zoveel. De Jeep verruilen we voor een busje dat ons naar de boarder van chili brengt, maar op dat busje hebben we nog vrij lang staan wachten. Met ons wacht een Israelier op de bus en we maken kennis met hem. Hij heet Amitay en trekt de dagen erna met ons op, gezellige gozer!
Als het busje ons eindelijk ophaalt rijden we de grens van Chili over naar het dorpje San Pedro de Atacama. Het ligt midden in de woestijn dus... overdag warm en snachts koud. Naja we zijn allang blij dat we overdag weer in onze zomerkleding kunnen lopen.
Als we het busje uitstappen rennen er gelijk die mannen op ons af. Ze willen hun hostel aan ons ¨verkopen¨ en maken flink reclame.
We kiezen de voor ons best klinkende uit en lopen achter hem.
Het hostel is inderdaad prima en we kunnen eindelijk na 3 dagen weer douchen:).

Na het opfrissen gaan we richting de lunch. Het blijkt hier allemaal freaking duur, dus we besluiten om de rest van de maaltijden gewoon zelf te maken.
Lars verteld hutspot te hebben gegeten in La Paz en hij is er helemaal lirisch over.
Prima idee, dus we maken dat vanavond gewoon weer.
De supermarktjes zijn klein en hebben maar een klein assortiment, maar aardappels, uien en wortels hebben ze gelukkig overal:)!
We leren Amitay ook het spelletje toep, dus de avond is eerst gevuld met eten maken en genieten tijdens het opeten en daarna met spelletjes doen.

De volgende dag hebben we weinig energie om weer vanalles te ondernemen, dus besluiten we lekker te relaxen en te genieten van het zonnetje.
Het hostel heeft geen ontbijt, maar dat is niet erg want we zijn de ontbijten hier zo zat. We maken het zelf wel:) Dus met stokbrood, philadelphia, tomaat en avocado genieten wij eindelijk weer eens van ons ontbijt:).
Carlos verlaat ons, want hij heeft een vlucht naar paaseiland. Misschien ontmoeten we hem opnieuw in Buenos aires ofzo.
We brengen daarna de was weg, wat uiteindelijk super dom is want nu heb ik geen broeken meer en vanavond zal het flink koud worden:S.
Ook boeken we een tour voor vanavond naar een sterrenuitkijkpost.
Daarna gaan we met zn vieren zitten kaarten in het park, lekker in het zonnetje:)

Vandaag hebben we besloten dat het de beurt aan Amitay is om ons eens een Israelisch gerecht te laten proeven. Shakshuka heet het en het is heerlijk, maar wel een beetje pittig voor mij (ik die ondanks Joops voorkeur voor hitte niets gewend ben:P)
Na het eten gaan we, ik in mijn prachtige panterbroek de enigste die nog een beetje warm was, opweg naar de sterren:P!
Doordat San Pedro in de woestijn ligt zie je de sterren ontzettend goed en wordt je niet afgeleid door lichten van een stad oid.
De gids geeft ons uitleg over de sterrenbeelden en over de manier waarop de aarde draait en waarom wij hier andere sterrenbeelden zien dan in Europa etc.
Super interessant en we beginnen steeds meer te herkennen en te onthouden voor de volgende keer.
Na de uitleg krijgen we de mogelijkheid om door 10 verschillende telescopen te kijken.
Wat ik zo gaaf vind aan het zuidelijk halfrond is dat je de melkweg ziet. Toch een bijzonder iets hoor!
Door de telescopen zien we bijvoorbeeld de planeten mars en Saturnus. Saturnus vind ik wel zo gaaf, omdat je heel goed de ring ziet die om saturnus heen ligt.
Met een deken en mn sjaal om me heen gewikkeld sta ik nog te rillen, dus ondanks de interesse voor de sterren vind ik het helemaal niet erg om naar binnen te gaan en een warme drank te nuttigen.

De volgende morgen besluiten we in de middag toch nog weer iets actiefs te ondernemen en huren mountainbikes. Wouw ik heb nog nooit in mn leven zovaak op een mountainbike gezeten als op deze trip!
Het landschap is weer prachtig, met bergen en woestijn. Helaas gaan de wegen weer op en neer en laat de conditie van Mief en mij het afweten.
Hijgend komen we aan bij een rotsformatie waar we de grotten in kunnen. Toch handig om zo klein te zijn, want Lars en Amitay moeten flink kruipen en doen:P.
Daarna zijn we klaar met de moeite die we moeten doen om tegen de wind in door dit landschap te fietsen en constant die mannen met hun geweldige conditie voor ons uit te zien fietsen:P, dus gaan we terug naar San Pedro. Wij koken het eten wel mannen, zodat als jullie van deze arbeid terugkomen er iets lekkers op tafel staat:P.
Een lekker Deens recept voor Lars konden we niet vinden, dus besluiten we maar wraps te eten.
De eigenaar van het hostel wil al om 12uur de lichten uitdoen in de ¨huiskamer¨, dus besluiten we lekker verder te kaarten in onze kamer.
We kunnen daar zo ongestoord kaarten dat we de tijd vergeten en pas om 4uur gaan slapen:S:P.

Gisterenochtend zijn we ondanks het laat gaan slapen toch optijd opgestaan, omdat we met de bus naar Salta (Argentinie) wilden.
Eenmaal gaar in de bus rijden we 200 meter en staan vervolgens 2uur stil bij de grens. Fijn!!! Waarom moet dat zo lang duren, we staan niet eens in de rij voor een stempel:S.
Omdat dit zo lang duurde komen we twee uur later dan de bedoeling was in Salta aan.
Het voelt wel weer alsof we in de beschaafde wereld zijn aangekomen, want Argentinie en dus Salta zijn vrij ontwikkeld.
Het enigste dat nog open is, is Mc Donalds, dus vlak voor het slapen gaan eten we een hamburgertje.

Omdat we al ontzettend lang in de kou zitten hebben we behoefte aan warmte. Ook Patagonie,Argentinie hebben al laten varen omdat het daar gewoon vriest. Eerst zeiden we voor de grap dat we wel naar Cuba zouden kunnen gaan, maar het plan begint steeds meer vastere vorm aan te nemen.
Ja joh we nemen gewoon een vakantie in deze vakantie:P.
Dus we zijn nu driftig opzoek naar vluchten richting cuba. Wouw wat een avontuur in een avontuur:)!!!


Trouwens wat ik helemaal vergeet te vertellen is dat ik vanuit Uyuni een sollicitatiebrief heb geschreven naar het UMC voor het traineetraject dat ze aanbieden in September. Het zou zo geweldig zijn als ze me willen interviewen, ook al zit ik in het buitenland en het zou nog veel geweldiger zijn als ik de baan krijg en gewoon kan gaan werken als ik terug kom:D:D:D Jeej!!! Te spannend:P.

Ik hoor net dat de film waar we heen willen over 20 minuten begint, dus ik ga snel afsluiten en spreek jullie later weer!


Dikke zoen lot