Puerto Madryn en Rio de Janeiro

Lieve allemaal,
Aangezien we in Buenos Aires nog in de casa van Valeria zaten konden we daar lekker op de computer verhaaltjes tikken. Maar nu zijn we daar alweer een tijdje weg, dus heeft het weer wat langer geduurd voor het volgende verhaal.
Maar bij deze onze ervaringen in Puerto Madryn en over de rit richting Rio.

Teruggekomen uit Puerto Iguazu hebben we dus een paar dagen bij Valeria thuis gezeten voor we richting Puerto Madryn gingen.
Ik zal je zeggen, alle busritten tot nog toe waren niet zo bizar als de afgelopen paar.
In de bus naar Puerto Madryn werden we bediend door de stuart Pablo en Pablo vond deze twee blondjes wel interesaant.
Elke keer als we naar beneden gingen om naar het toilet te gaan knoopte hij hele gesprekken aan en daarbij draaide de chauffeur zich ook geheel om, omdat hij ook wel interesse had.
Zo zijn we uitgenodigd in de voorcabine, zodat we `mooi foto´s door de voorruit konden maken`. Jaja ze wilden gewoon dat we even kwamen kletsen.
Dus toen hebben we een uur in de voorcabine gezeten en een beetje proberen te kletsen met ons belabberde spaans.
Toen we weer naar boven gingen, deelde Pablo bingo kaartjes uit. We gingen gewoon met de hele bus bingoen:P, nou dat heb ik echt nog nooit meegemaakt:P. Helaas niets gewonnen...
20uur later kwamen we eindelijk aan in Puerto Madryn.

Ze hadden ons verteld dat hoe zuidelijker je gaat, hoe kouder het wordt. Maar ik vond het nog wel meevallen vergeleken met Buenos Aires. Het was redelijk hetzelfde.
We zijn gelijk maar toerbureaus afgegaan om te kijken wat er allemaal te doen was in Puerto Madryn. Daar kwamen we erachter dat de tours zo duur zijn dat we eigenlijk maar geld hadden voor één toer. De tour hebben we uiteindelijk maar in het hostel geboekt en het was er één die over twee verschillende dagen verspreid zat.
Na een nachtje slapen zijn we dus op onze eerste tour gegaan. We werden door een busje opgehaald rond een uurtje of 8 en gingen opweg naar het nationale natuurpark Peninsula Valdes.

De eerste stop hebben we op Playa Cantanera. Een baai waar je heel goed walvissen kunt spotten.
Dus dat hebben we ook een tijdje gedaan.
Ze kwamen dicht bij het strand, maar helaas niet bij het punt waar wij stonden. Maar we hebben een aantal mooi beesten op een afstand gezien. Sommigen sprongen zelfs een eindje uit het water of we zagen een flinke waterfontein uit het water omhoog komen.
Het was hier toch wel vrij koud en de fikse wind hielp daar helaas redelijk aan mee. Ik had van die veel te lieve Valeria een ski-jas te leen gekregen, dus had het gelukkig niet koud. Ik leek wel net een michelin mannetje:P.

Hierna rijden we door het natuurgebied Peninsula Valdes heen. Hier hebben we een goed idee gekregen hoe de natuur van Patagonie eruit ziet. Ik vond het eigenlijk totaal niet gevarieerd en redelijk dor allemaal. Maar de beesten die we hebben gezien vond ik wel bijzonder. Ik zal ze hieronder even opnoemen.
Een stinkdier (maar dan met bruine kleuren), een guanaco (lamasoort), choique (soort struisvogel), mara (de gids omschreef het als een groot konijn met een kangaroe hoofd:P) en grijze vosjes.

Nadat we een aantal uur hebben rondgereden en alle beesten hebben gespot rijden we door naar het plaatsje Puerto Piramides. Vanuit hier zouden we een boottocht over het water gaan maken om nogmeer zeedieren te spotten. Het enigste probleem is dat de kustwacht de zee nog te onrustig vind, waardoor we moeten wachten tot we een go krijgen om te gaan.
Die krijgen we gelukkig eindelijk om 4uur. We worden in een oranje zwemvest gehesen en mogen de boot op.
1,5uur zitten we op het water en kijken we onze ogen uit naar wat de zee ons te bieden heeft. Prachtige walvissen zien we en gelukkig krijgen we de mogelijkheid om er een paar op de foto te nemen.
Doordat we 1,5uur door de lens van onze camera hebben gekeken ben ik wel redelijk misselijk aan het eind, dus is het ook weer prima om terug te gaan. Ook is de avond gevallen, dus koelt het snel af.
Mief heeft gelukkig ook haar verslaving van zonsondergangen gehad, want hij was prachtig zo in de zee.
We worden door het busje bij het hostel afgezet en de toer is weer voorbij.

De tweede dag in Puerto Madryn werden we om 9uur opgehaald door een jeep. We zaten maar met zn vieren in de auto, dus het was een rustige en persoonlijke toer.
Eerst moesten we een hele tijd rijden door het patagonische landschap voordat we arriveerde op Punta Ninfas. De bestemming van deze toer.
Hier zijn we letterlijk naar beneden geklauterd van de klif af om op het strand te komen.
Op het strand zagen we tientallen zee-olifanten liggen en hebben we van dichtbij kennis mogen maken met deze prachtige diersoort.
Van de toerguide mochten we echt op een afstand van drie meter van die beesten gaan zitten, als we er maar voor zorgden dat we laag bleven. Anders zouden ze ons kunnen zien als een bedreiging.
Ze lagen er redelijk lui bij, zo half liggend op en onder elkaar. Maar een paar jonge mannetjes deden een oefenduel en dat zag er wel heel grappig uit. Het zijn zulke logge beesten en als ze zich voortbewegen zijn het buikschuivers:P
Echt een hele bijzondere en leuke ervaring vond ik dit.

Deze avond hebben we ook maar gelijk de bus terug gepakt naar Buenos Aires omdat Puerto Madryn ons een beetje te duur was.
Teruggekomen in Buenos Aires wilden we gelijk uitzoeken welke mogelijkheden we hadden om door te gaan naar Rio.
De companie waar we mee wilden bleek voor de komende 8 dagen vol te zitten, dus dat was een grote teleurstelling. En om nu nog 8 dagen in Buenos door te brengen leek ons een beetje te lang, vandaar dat we nog even door zochten.
Er was enkel nog één andere organisatie die ritten deed naar Rio. Maar die zou er 44uur over doen en had weinig service in de bussen. Er zat maar één maaltijd inbegrepen en de stoelen waren gewone busstoelen en geen slaapstoelen. Jeminee, dat overleef je toch gewoon niet! Gelukkig was er de mogelijkheid om na 20uur uit te stappen in Foz da Iguazu, daar een nacht te overnachten en met hetzelfde busticket de volgende dag verder te gaan voor nog eens 24uur bussen.
We hebben nog even gekeken naar vliegtickets, maar dat oversteeg ons budget al helemaal! Niet dat de bussen goed zijn voor ons budget. Want door al dat gebus in Argentinie zitten we nu al 1000euro boven budget:S:P.

We hebben dus maar gekozen voor de busrit met tussenstop Foz da Iguazu. Hierdoor hadden we wel nog 3 dagen in Buenos, maar iig geen 8.
We waren eigenlijk zo ontzettend moe van al dat gebus en gedoe dat we die 3 dagen in Buenos bij Valeria niet meer gedaan hebben dan gechild.
We hebben youtube afgestruind voor cabaret stukjes uit Nederland, om ons weer een beetje in Nederlandse sferen te wanen. Zo hebben we stukjes gezien van de lama´s, Najib en bert visser.
Ook hebben we een overzicht gemaakt van onze financiele situatie en daar werden we niet heel vrolijk van. Van de 6000 die we gespaard hadden voor de reis is zoiezo al niets meer over en door Cuba, verschillende vliegtickets en de duurdere landen zoals Argentinie en Brazilie zullen we een redelijk hoog bedrag hebben uitgegeven aan deze reis.
Maar... niet te veel zeuren, want we kunnen het betalen en het is een geweldige ervaring die we nooit zullen vergeten.

Op 12juli rond 18.30 zou onze bus richting Rio vertrekken en we moesten een uur van te voren inchecken, omdat het een internationale busrit zou zijn. Dus rond 5uur gingen we op pad richting busstation.
Een uur van te voren is niet geheel gelukt, want het verkeer in de binnenstad van Buenos Aires staat eigenlijk altijd vast.
Gelukkig was het geen probleem dat we vrij laat waren en we konden onze tassen bij de incheck achterlaten.
Dus zonder tassen lopen we het platvorm op in de veronderstelling dat onze bus binnen 20 minuten wel zal arriveren zodat we in kunnen stappen.
Rond 18.30 zien we alle platvormen steeds voller stromen en realiseren we ons dat er al een hele tijd geen bus meer voorbij is gekomen.
Ineens parkeert er zich een bus dwars in de uitgang van het busstation en hoor je het steeds onrustiger worden op de platvormen.
Mief en ik kijken elkaar aan en vragen ons sterk af wat er in godesnaam aan de hand is en waarom we niet gewoon kunnen vertrekken.
Ik ga het toch maar in een combi van spaans en engels aan iemand vragen en het blijkt dat de buschauffeuren hun werk hebben neergelegd, omdat ze niet meer onder deze omstandigheden willen werken. Ze staken voor meer salaris etc. Ja hoor precies als wij weg willen, dit is toch niet te filmen!
Een gast die engels praat weet ons te vertellen dat eigenlijk niemand duidelijkheid heeft over hoelang het gaat duren en wat wij moeten doen.
Het kan 1 of 2uur duren, maar het kan ook best 1 of 2 dagen duren.
Mief en ik verbazen ons erover dat iedereen zo rustig zit te wachten tot het voorbij is. In Nederland zou je dit nooit zo zien. Dan zouden er al lang ophefjes zijn geweest en mensen weg zijn gelopen.
Na 2uur wachten en niemand die iets weet, komt een vrouw van de buscompanie naar ons toe met de mededeling dat ze als companie nog een uur wachten en als de staking dan nog voorduurt gaan ze naar een oplossing zoeken voor al die gestrande reizigers.

Af en toe beginnen alle reizigers op de platvormen te klappen om de buschauffeurs moed mee te geven. Echt heel erg grappig dat ze dat voor elkaar over hebben en niet geiriteerd zijn.
Het is zo´n bizar gezicht om dat busstation te zien dat geheel verlaten is qua bussen, maar wel zwart ziet van de wachtende mensen.
Om half 10 komt de vrouw van de companie terug, maar tegelijk hoor je ontzettend veel geklap, gejoel en lijken er weer bussen te starten. Yes het is voorbij... We kunnen weer!
Dus de bussen worden volgeladen en eindelijk zijn we opweg.
Gelukkig kunnen we weg uit Buenos Aires, want we waren al bang dat de busrit gecanceld zou worden en we nog langer moesten blijven. We hadden Valeria al op de hoogte gebracht dat we misschien terug zouden komen, maar we hebben haar een sms gestuurd dat we eindelijk opweg waren.

Tjee wat ben ik toch klaar met busritten en vooral die lange waarbij je moet overnachten in de bus. Ik kan nooit een lekkere positie vinden om in slaap te vallen en je voelt je een soort origamipakketje aan het eind omdat je ongeveer je benen in je nek moet leggen:P.
We waren dus ook blij dat we in Foz da Igauzu even plat in een bed konden slapen. Maar de volgende ochtend konden we natuurlijk weer gewoon de bus in richting Rio.

Dit is wel de meest bizare busrit ever, dus hou je hart vast hier komt het:P.
Het begon eigenlijk allemaal al vrij snel nadat we ingestapt waren. De bus zat vol met Brazilianen en deze leken elkaar bijna allemaal wel te kennen. Het was dus een drukte van belang, want ze waren met zn alle aan het kletsen. Iedereen liep heen en weer en er werd druk van plaats gewisseld om zo weer even met iemand anders te kunnen praten.
By the way, wat is dat een gek taaltje, daar kunnen wij dus echt niets van begrijpen:P.
Er zaten 4mannen vlak bij ons, die ons allemaal eigenlijk wel zagen staan. Ze waren druk met ons aan het sjansen en ook al verstonden we er weinig van ons werd wel duidelijk dat ze met ons wilden zoenen en wat al nog meer:P. Één van hen sprak een beetje engels dus die fungeerde deels als een vertaalmachine voor de andere mannen.
We gingen er niet op in, maar toch is het lastig op den duur waar je nu moet kijken. Dus zette we maar een muziekje op en keken een beetje naar buiten.
We maakten maar vast afspraken hoe we de nacht ooit door moesten komen. Misschien maar in shifts slapen om ons te beschermen voor die mannen:P.

Op een gegeven moment zagen we ze geld inzamelen en ook ons werd gevraagd of we iets in wilden leggen, want zij zouden wel voor een warme maaltijd zorgen dan. Want ja de buscompanie zou niets verzorgen.
Dat was dan wel weer lief, maar we zaten met verbazing te kijken toen ze zelfs voordat we de maaltijd hadden alweer geld gingen inzamelen.
Wij hoefden daar niet aan mee te doen zei één gast, maar dit was om de buschauffeur een beetje te sponseren. Lekker vage reden vind je niet?
Bij de eerstvolgende stop werd een grote doos eten ingeladen en hebben we lekker zitten eten. Hoefden we gelukkig niet onze gare broodjes te nuttigen:P.
Veel te vaak stopte de bus voor een rookpauze of wat dan ook, waardoor het een eeuwigheid leek te duren voordat we eindelijk eens een lekker endje opweg waren.

Rond 8uur werd de bus weer aan de kant gezet, maar nu mochten we niet uitstappen. Toen we uit het raampje keken zagen we allemaal politie rond de bus cirkelen en alle tassen lagen op straat. Toch krijg ik altijd de zenuwen daarvan ook al weet je dat je niets fout doet, want er zal maar wat in je tas zijn gedaan en de politie vind dat net.
Echt pas na 3kwartier komt de politie die bus in, maar met een lijst namen. Alle vier demannen die zo met ons aan het sjansen waren worden opgenoemd en moeten de bus uit, ook een viertal vrouwen worden opgeroepen om uit te stappen.
De politie doorzoekt hierna ook nog het gedeelte van de bus waar wij zitten en kijkt en voelt in alle handbagagetassen.
Daarna verdwijnt de politie voor ons uit beeld en ook de mensen die naar buiten moesten zijn een tijdje spoorloos.
De mensen in de bus worden zo langzamerhand ontzettend onrustig en wij vragen ons flink af wat er in godesnaam allemaal aan de hand is.

Gelukkig kan een gast die blijkbaar niet bij de ons kent ons groep reizigers hoort, ons wat duidelijkheid verschaffen.
De politie is opzoek naar electronica, parfum, sigaretten en drugs dat blijkbaar op dit traject ontzettend veel gesmokkeld wordt. We zitten hier namelijk op de grens tussen Paraguay en Brazilie en al deze producten kan je heel goedkoop kopen in Paraguay en dan verhandelen in Brazilie.
Ze hebben ons niet uit de bus gehaald, dus wij zullen wel veilig zitten hoop je dan maar:P.
Na een uur komen er één voor één de mensen die naar buiten moesten weer binnen druppelen. Ze hebben allemaal vierkante pakketjes bij zich de één onder zijn tshirt, de ander in een kussensloop. Zodra ze binnen zijn, uit het zicht van de politie leggen ze het pakketje onder een stoel of achter een tas in het bagagerek of geven het aan iemand in de bus die het vervolgens dan onder een stoel legt. Iedereen lijkt wel in het complot te zitten joh. De acht opgenoemde mensen gaan gauw weer naar buiten en dit proces herhaald zich nog een aantal keer.
Ons wordt nu wel duidelijk dat we te maken hebben met smokkelaars. Het is dus een groep van 4 a 5 mannen en een groep van 4 a 5 vrouwen. Maar ons is nog een raadsel hoe ze, als de politie alles in beslag neemt, toch nog weer iets de bus in weten te krijgen.
Ook snappen we waarom ze geld aan het inzamelen waren, want dat was vermoedelijk om de busschauffeur om te kopen hen mee te nemen.
Ook vind ik het echt bizar dat deze mensen niet opgepakt worden, enkel hun spullen worden afgepakt. Nou dan snap ik wel dat je het risico wil lopen dat je gesnapt wordt, met als resultaat dat je 9 van de 10 keer wel geluk hebt en dus goud geld verdient.

Na 2uur aan de kant van de weg te hebben gestaan, zit iedereen eindelijk weer in de bus met onder bijna elke stoel wel een pakketje van sigaretten, parfum en wat al nog meer.
De smokkelaars halen alle pakketjes te voorschijn en ze beginnen alles te verdelen. Één van die gasten laat nog heel trots zijn nieuw vergaarde iphone zien die hij net terug de bus ingesmokkeld heeft. Nou gaaf joh, je bent 23 en je zit nu al in dit circuit. Loser!!!

Om half 12 staan we alweer stil en merken we dat één van de mannen en één van de vrouwen van het groepje smokkelaars uitstapt. Alsof ze het noodprotocol in werking hebben gesteld en nu opsplitsen. Bij elke volgende stop stapt er weer een koppel uit.
We proberen wat te slapen, maar dat gaat niet heel lekker. We zijn vrij bang dat ze straks ook wat in onze tas doen of wat gedaan hebben. Het gesjans is gelukkig wel gestopt.
Zodra we met 4uur vertraging in Rio aankomen doorzoeken we onze grote bagbacks op verdachte pakketjes. Maar gelukkig hadden de smokkelaars geen kwaad in de zin richting ons.
Tjee het is wel een ervaring geweest, waar we het nog vaak over hebben. Zoiets maak je toch niet dagelijks mee.

Nu zijn we dus alweer drie dagen in Rio. De stad van het christusbeeld, sugarheadmountain, de mooie stranden, de mooie mensen, het lekkere weer en de leuke feestjes.
Nou we hebben nog geen mooie brazeliaanse mannen gezien, het weer is vreselijk want het regent alleen maar en door het bussen zijn we te moe geweest om een feestje te pakken.

We hebben wel alweer vanalles meegemaakt, maar dat zal ik jullie vertellen in mijn volgende blog, want deze heeft al wel genoeg stof om van te genieten:P.

Dikke zoen lot