Sucre en Uyuni

Beste Iedereen,
Zaten we de vorige keer nog in de grote stad La Paz, zitten we nu alweer op onze laatste stop voordat we Bolivia gaan verlaten... Uyuni!
Maar voordat we in Uyuni aankomen is er natuurlijk weer vanalles gebeurd.

Van La Paz hebben we een nachtbus gepakt naar Sucre. Daar de rit naar ons idee 14uur zou duren, duurde het maar 12uur.
Iedereen stapte de bus uit en wij zaten nog een beetje verdwaasd te kijken. Is dit echt Sucre? Hoe kan dat nu, het is pas 8uur en we zouden om 10uur aankomen.
Net voordat we de bus uitgekickt zouden worden, zijn we toch zelf maar gegaan. Ja we zijn echt in Sucre!

Nog vermoeid van de busrit zoeken we onze weg naar hostel Vera Cruz en duiken nog even voor 2uur ons bedje in. De bedden zijn heerlijk, dus we zijn vrij tevreden over onze hostel keuze, maar eigenlijk is het gewoon te goor voor woorden in het hostel. De lichten doen het nergens en de toiletten stinken:P. Misschien toch maar iets anders zoeken?

Na het ontwaken gaan we Sucre ontdekken. Wat een leuk schattig koloniaal stadje zeg! En het is ook nog lekker warm hier, heel wat beter dan de afgelopen tijd in die plaatsen die zo hoog liggen.
Sucre doet ons wel een beetje denken aan San Cristobal in Mexico:).
We strijken met onze puzzelboekjes neer op het centrale park en voeren de rest van de middag vrij weinig uit.
´s Avonds douchen we in het donker, prachtige ervaring:P. Wat een goed hostel ook zeg!
Lars heeft aangegeven dat hij de volgende dag naar Sucre komt, dus op facebook geven we aan in welk hostel we zitten. Hopelijk gaat hij dat nog lezen. Niet dat we dit hostel kunnen verkopen aan hem:P.

De volgende ochtend wordt er rond 8uur op de deur geklopt. We schrikken beide wakker en verwilderd doe ik de deur open. Er staat een vrouw voor de deur die aangeeft dat er een Amigo beneden zit te wachten. We rennen in onze pyjama naar beneden en stormen ongeveer op Lars af. We weten hem over te halen om hier een nacht te blijven, dus settlen we ons in een driepersoonskamer.

Na een brunch, wat souveniershopping:P (echt de laatste keer!!!), en wat rondgeloop door de binnenstad van Sucre besluiten we toch wat te ondernemen.
We nemen de bus naar het Dinosaurierparc in Sucre. De Lonely Planet verteld dat het wel leuk is, dus daar vertrouwen we maar op.
Eerst al moeten we bij de ingang betalen voor de camera, en krijgt Lars een prachtig gele sticker op zn borst gespeld waarop wordt aangegeven dat hij de cameraman is voor vandaag:P.
Daarna moeten we wachten op de gids, want er zijn nog te weinig mensen om rond te leiden. Nounou we verwachten nu wel heel wat zeg! Er komt niemand meer, dus mogen we met zn 3en het park in.
De gids verteld ons vanalles over de 4 verschillende groepen waar de dinosauriers bij ingedeeld kunnen worden en daarna gaan we naar de spot waar het allemaal om gaat.
De fabriek die vlak naast het park staat (uiteraard was fabriek eerder dan park:P) heeft een groot gedeelte gefossiliseerde dinosaurier voetsporen blootgelegd. Best wel indrukwekkend om te zien!
Nadat de gids uitleg heeft gegeven mogen we vrij door het park rondlopen.... Dus!!! Het enigste waar het park nog uit bestaat zijn 5 moddelen van dinosauriers met een verhaaltje erbij. Maar toch was het leuk dat we er geweest zijn!

Terug naar de binnenstad nemen we een lokaal busje, want natuurlijk zijn we weer afgezet door de taxi op de heenweg en kan het gewoon met lokaal transport:P.
We besluiten toch ook nog maar één nacht extra te blijven in Sucre met Lars, want drie in Potosi, waar we hierna heen wilden gaan, is veel te lang.
Dus we zoeken een ander hostel voor de laatste nacht, want Lars vind ons uitgekozen hostel toch niet Je van het:P woeps!
Aangezien we morgen dus nog in Sucre blijven, gaan we touroperators af om te kijken of er leuke mountainbike of horsebackriding tours zijn.
De eerste touroperator heeft geen tijd voor ons, de tweede operator is interessant en de derde kan echt niet verkopen. Dus we gaan terug naar de tweede en besluiten te gaan mountainbiken. Na death road denken we alles aan te kunnen, dat hadden we gedacht:P.
Rob voegt zich bij ons, Lars en Rob hebben elkaar ontmoet op de bus, dus we kunnen de tour met zn 4en doen morgen.

´s avonds dineren we met Rob en Lars en gaan daarna met zn 4en naar de bar Mooy. Daar speeld een band die Rob en Lars graag wilden zien. Mief weet me te vertellen dat ze die band in de bus zagen zitten en toen werden uitgenodigd voor hun concert:P.
Rond half 2 zijn we het wel zat met zn alle en Rob valt op zn stoel in slaap. Bijzonder want de band speeld vrij luid:P. We sturen hem naar huis en gaan zelf ook.
Als we bij het hostel aankomen wordt er niet gereageerd op ons gebel en geklop.
Dus we blijven kloppen en bellen en kloppen en bellen. Ergens breekt de paniek wel los, want wat als we geen slaapplek hebben:O Hier op de straat dan maar? We willen bijna voor de deur neerploffen als er ineens een luikje in de deur open gaat.
De oude opa nachtbewaker zegt dat er geen kamers meer vrij zijn en klapt het luikie weer dicht. Wel potverdikkeme we hebben gewoon al een kamer in je hostel! Dus we kloppen en bellen weer en vertellen tegen het luikje dat we kamer 21 hebben. Na de zin ¨er zijn geen kamers meer vrij¨ drie keer te hebben herhaald doet hij eindelijk de deur open.
We stormen naar binnen, lopen de man bijna omver, grissen de sleutel van de balie (die daar gelukkig nog lag;P) en rennen naar onze kamer. Wat een Piep vent!

De volgende ochtend pakken we als gekken onze tas en lopen zonder de man aan te kijken de deur uit. Daar komen we dus nooit meer terug!
We dumpen onze spullen bij het nieuwe hostel en lopen naar de touroperator.
Als Rob eindelijk arriveerd (die gast is geloof ik altijd te laat) kunnen we vertrekken.
We rijden met een jeep eerst naar een hoog punt in Sucre, zodat we over de vallei uit kunnen kijken.
Daar verteld onze gids (Nelson) leuke feitjes over Sucre en legt uit hoe de mountainbikes werken. Gast dat weten we allemaal, we hebben nu al 2 keer gemountainbiked hier op onze reis:P.

Tjee had ik toch maar wat beter opgelet. Het is werkelijkwaar zo eng naar beneden:$. Alle steentjes lijken losser te zitten dan op Death Road. Er lijkt meer rul, los zand te zijn dan op Death Road. En het lijkt allemaal net iets steiler dan op Death Road.
Met heel veel remmen en ongeveer zo langszaam gaan als een slak komen we beneden. Lars daar en tegen lijkt echt een pro. Go Lars!!
Dit was nog maar het begin van de tour:P
Het volgende stuk is over asfalt, is plat en heeft maar weinig bochten.
Al snel liggen Mief en ik op kop en voelen ons zowaar echte Nederlanders. Ze kunnen trots op ons zijn.
Dit gevoel duurde maar kort, want al snel slaan we af richting de wildernis. Weg van de asfalt weg en het enigste wat we voor ons zien is een stoffige zanderige, steenerige weg:S Feest:P.
Nelson bedenkt dat hij wel een filmpje van ons wil maken als we naar beneden komen sjeesen. Dus hij fietst vooruit en als we een harde fluit horen, mogen we komen.
Mief fietst voorop, dan Rob, Lars en ik daarachter. Mief bereikt Nelson heelhuids, maar Rob gaat vrij hard op zn plaat.
Ik vond hem heel de tijd al zo griezelig rijden. Zn wiel wiebeld heel de tijd en hij remt op de meest vreemde momenten als je het echt niet verwacht en er natuurlijk precies achter rijd.
Het filmpje daarentegen dat Nelson heeft gemaakt is echt te grappig. Ergens in de verte zie je opeens heel veel zand omhoogkomen alsof we in een schietspelletje zitten:P. Er is echt een plof van zand te zien als Rob valt.
Hij heeft zich gelukkig niet heel hard bezeerd, dus we rijden door naar de volgende filmpoging.

Nelson fluit weer en nu ga ik voorop. Ik verdwijn rondom de bocht en wacht op de andere.
Ik zou toch hebben gezworen dat Mief vlak achter me zat, maar ze komt maar de bocht niet om.
Als ik een eindje terug loop en de andere in het zicht krijg, blijkt ook Mief gevallen te zijn.
Zij heeft zich wel iets meer zeer gedaan, want ze heeft een koprol gemaakt over haar fiets heen en daar flink haar pink bij gekneusd te hebben.
Gelukkig kan ze zelf ook lachen om het filmpje, dus ik kan zeggen dat het er grappig uit zag.
Je ziet mij voorbij schieten in het filmpje en dan komt Mief. Als ze bijna voorbij is zie je haar achterwiel omhoog komen, je ziet Nelson naar haar toe rennen en het filmpje eindigd met dat haar fiets in de hoek van de kamer op de grond ligt. Pompompom!!:P.

De rest van de rit is flink omhoog en dan weer omlaag. Mief en ik hebben zoiezo niet de energie om zo hoog te klimmen met onze fietsen en de hand van Mief gaat ook steeds zeerder doen.
We lopen de heuvels op en daar is het liedje weer ¨I want to break free¨. Nu niet met teksten over moerassen, maar over heuvels die veel te hoog zijn en dat we niet meer willen fietsen:P.
Nelson beld om de Jeep terug te halen, zodat Mief opgehaald wordt en naar de laatste stop gebracht wordt. Want het fietsen gaat echt niet meer en is ook gewoon niet meer verstandig. Eerst wilden we nog naar het ziekenhuis gaan, maar na een paar uur kan ze al steeds meer bewegen.
Wij fietsen door naar het resort waar we onze laatste stop hebben en gebruik kunnen maken van zwembad, volleybalveld en barbeque. Mief volgt in de auto.
In het resort bespreken we de problemen in het land. Want van Nelson krijgen we te horen dat vanaf maandag het hele land in stakin gaat en er dus geen busmogelijkheden zijn. Hoelang de staking duurt weet niemand, dus alles is onzeker. Is het wel slim om naar Potosi te gaan? Ik wil liever in Sucre vastzitten dan in Potosi, maar we willen ook een tour doen op de 9e in Uyuni en we moeten een keer richting Argentinie! Morgen gaan we op onderzoek uit!

Terug in Sucre gaan we direct naar ons nieuwe hostel en kunnen nu een douche nemen in het licht.
Gelukkig kan Mief alles weer redelijk bewegen dus ze heeft mijn hulp niet nodig. Maar meis echt ik had je met liefde geholpen met haren wassen. Dat weet je toch!:)
We zijn echt klaar met het constant uit eten gaan, dus ook al is het niet heel veel goedkoper gaan we deze keer zelf koken.
Lars heeft namelijk zijn eigen suite met badkamertje en keukentje:).
We lopen naar de supermarkt en kopen spullen voor een Mief en Lotte creatie:P. Er gaan jaja Hollandsche aardappels in, aubergine, kip en nog een aantal dingen die we willen roerbakken.
De materialen zijn niet echt super, maar toch staat er als eindresultaat een lekkere maaltijd op tafel.
De vrouwen hebben gekookt en Lars heeft er een beetje omheen gedarteld en verzorgde raketjes voor ons:)
Na het eten ben ik zo ontzettend gaar, maar ja om nu alweer op bed te gaan liggen:S.
Okeej als we kaartspelletjes gaan doen kan ik het misschien wel volhouden.
We leren Lars het spelletje toep en spelen dat de hele avond. Misschien niet zo goed om hem dat te leren, want net zoals met Pimps and Whores wint hij elk spelletje:S:P.

Lars vond de bar Mooy prachtig, dus daar gaan we terug. Inderdaad ontzettend gezellig weer, dus we dansen tot we er bij neervallen. Dan snel naar huis, want morgen moeten we misschien opweg naar een andere plek. Dit hostel doet wel gewoon de deur voor ons open, dus snel kunnen we ons bedje in kruipen.
De volgende ochtend voelt mn hoofd als een lancering van de raketjes die ik gedronken heb:P, of is het van het weinige slapen?
In onze favoriete cafeetje ¨Joy Ride¨ genieten we van het ontbijt en vragen ons af wat te doen. De vrouw van het cafe raad ons naar het touristenoffice te gaan voor meer informatie. Dus we drinken snel onze thee op en gaan daar heen. Zijn ze dicht... Nu weten we echt helemaal niets.
Lars wil ook niet vastzitten ergens zonder ons, dus besluit met ons mee te gaan.
We bedenken het plan om naar Potosi te gaan en te kijken of we een bus naar Uyuni kunnen pakken. Zo niet zijn we in 3uur weer terug in Sucre om daar vast te zitten voor een paar dagen:P.

Dus we gaan oppad naar Potosi en gelukkig zijn daar bussen naar Uyuni. Vanavond om 7.30 is de enigste mogelijkheid dus we laten onze tassen achter in het office van de buscompany en gaan even Potosi in.
Potosi is echt helemaal niets, dus prima dat we doorgaan naar Uyuni.
Als we terugkomen bij de buscompany zijn onze tassen weg. WTF is daar mee gebeurd? Iemand weet ons te vertellen dat ze al bij de bus zijn, dus we haasten ons naar de bus.
Het blijkt een kippenbus te zijn en al de bagage ligt boven op de bus onder een zeil. We vragen wel duizend keer ter bevestiging of onze tassen echt echt heus boven op de bus liggen en stappen dan in.
De mp3-speler zit in de grote tas, dus we mogen Lars zijn telefoon lenen voor deze 5uur durende reis.
Halverwege de rit stopt de bus en kunnen we even van het toilet gebruik maken in een wegrestaurant.
Buiten vragen we een man naar het toilet en die wijst richting de wildernis en de duisternis.
Zoekend lopen we rond, maar de enigste toilet die we vinden is toch echt de Inca-toilet, de bosjes dus:P.
De bus rijd verder en wij zoeselen weg met het gehuil van kinderen op de achtergrond. Ineens horen we een gigantische plof en de bus begint te schudden en raakt nog net niet van de weg af. Voor iedereen is het duidelijk dat we een klapband hebben, maar de chauffeur lijkt daar nog niet zeker van. Tegen beter weten in rijd hij verder, maar moet toch uiteindelijk stoppen, omdat we geen snelheid meer kunnen krijgen.
De band wordt verwisseld en met twee uur vertraging rijden we eindelijk om Uyuni binnen om 2uur snachts.
Gelukkig staat er een vrouw ons op te wachten in het holst van de nacht en bied ons een hostel aan. Graag!!!

De volgende ochtend wisselen we naar een veeeeeel beter hostel en daar zitten we dan vast in Uyuni.
We zouden op de 9e een tour doen met alle mensen die we ontmoet hadden en ongeveer dezelfde route reisden als wij. Maar niemand kan Uyuni bereiken:S.
Hopelijk heel erg hopelijk halen een paar mensen het en gaan we toch morgen op een tour. Anders raken wij ook nog achter op schema!
De afgelopen dagen hebben we dus niet meer gedaan dan computeren, bijlezen over autohuur opties in Argentinie en het kijken van films. Vanochtend hebben we de film Braveheart gekeken.
Gisteren hebben we uit verveling maar een haircut gedaan. Hoe bang ik er ook voor was, het ziet er nog best uit;):).

Nu gaan we maar informeren of we ook een tour kunnen doen met zn 3en en anders zitten we misschien echt hier nog een tijdje vast.

De volgende keer zal ik jullie alles vertellen over het lot van dit in demonstraties gedompelde land;P.

Kusjes Lot