Lake Titicaca en Death Road

Beste Iedereen,
Vanuit Rurrenabaque, diep in de jungle van Bolivia, onder het genot van het prachtige gezang uit een Karaokebar een berichtje van mij.
We wilden eigenlijk wachten met ons verhaal tot we de tour over de pampa´s hadden gedaan, maar dan zou het verhaal zo lang worden:P Dus hebben we in deze wildernis een internetcafe gezocht.

De dag na aankomst in Copacabana hebben we gebruikt om een tour te boeken naar de drie mooie eilanden in Lake Titicaca en hebben we nogmaals geprobeerd te pinnen.
Dit is serieus niet gelukt, dus toen Janne en Jeanette terugkwamen van hun tour hebben we geld gekregen om het hier 4 dagen uit te zingen.

De dag van de eilandentour begon optijd. We kwamen de haven in en werden naar een heel crappy bootje gestuurd. Prettig zeg om daar een hele dag op te zitten:P.
Het ging verdraaide langzaam, maar uiteindelijk kwamen we aan bij een eiland. Toch blijkbaar niet het eiland waar we zouden starten want we werden op de boot gehouden toen we uit wilden stappen. Toen door naar Isla de la Luna, het echte eiland. Daar zagen we een touristeninformatiebord dat ons vertelde dat dit eiland 155km van Copacabana zou liggen, en dat zou betekenen dat de boot 80km/hr zou hebben gevaren. Nou schiet mij maar lek, voor mijn gevoel ging hij niet harder dan 20km/hr:P.
Het was een klein eiland, dus aan de anderhalf uur die de kapitein van de boot ons gaf hadden we genoeg.
Op een lager gelegen gedeelte van het eiland waren een aantal ruines die we konden bezoeken. Na dat gedaan te hebben zijn we naar een hoger gelegen gebied van het eiland geklommen. We hebben weer de longen uit ons lijf gepuft. Mensen Lake Titicaca ligt best wel hoog boven de zeespiegel, want het is moeilijk om te ademenen en te klimmen:P.
Maar wat een prachtig uitzicht weer vanaf dat eiland! In de verte bergen vol met sneeuw en verder helder water en veel kleine eilandjes.

Na 1,5uur gingen we door naar Isla del Sol. Hier hebben we enkel gelunched, want in de planning stond dat we zondag terug zouden komen om in 3uur van noord naar zuid te wandelen.

De laatste stop in de tour was Isla Flotantes. Dat zijn een paar drijvende flonders van riet in het water, waar een kleine nederzetting op gebouwd is (was ons verteld:P).
Wij vermoeden dat de drijvende eilanden aan de kant van Peru mooier en echter zijn. Want de eilanden die we nu hier in Bolivia zagen zijn vooral voor toeristen gemaakt, want er was geen nederzetting te zien, alleen een klein restaurantje:P.

Bij terugkomst in Copacabana troffen we Cath (Engelse meid) in het hostel. Janne en Jeanette waren halverwege de dag al naar La Paz vertrokken.
Die avond hebben we vrij weinig gedaan en zijn lekker optijd gaan slapen.

Mijn bed lag vlak naast het badkamertje en ineens word ik om 3uur wakker van een kotsende Cath boven de wc.
Meisie toch, vermoedelijk een voedselvergiftiging!
Nou daar hebben we dus 3 dagen voor gezorgd:P.
Ze was echt ontzettend zwak en kon niet meer op de benen staan de dagen na die nacht. Dus wij hebben met pannetjes kippensoep en broodjes naast haar bed gezeten en ervoor gezorgd dat ze zich steeds weer wat beter ging voelen.
Af en toe gingen we het stadje in om even iets anders te doen dan ziekenverzorgende spelen en haar rust te gunnen.
Zo zijn we ook een keer naar het internetcafe gegaan om te kijken of we wat foto´s op het internet konden zetten.
Zoals alles in Copacabana gedoemt lijkt te mislukken, mislukte ook dit.
De schijf gaf niet meer aan dat er bestanden op stonden en dit zou betekenen dat we drie maanden aan foto´s kwijt zouden zijn.
Na lang zoeken kwamen we erachter dat de schijf wel nog ergens geheugen voor gebruikt en dat leek wel genoeg ruimte voor onze foto´s te zijn.
Na navraag bij vrienden/familie van Mief werd duidelijk dat er grote kans was de foto´s eraf te kunnen halen, maar enkel in Nederland met goede aperatuur en gespecialiseerde mensen. Nou ja daar maar op hopen!

Onze tour op zondag naar Isla del Sol is helaas hierdoor niet doorgegaan. Maar ik denk dat een alleenreizende vriendin belangrijk is, ik kon haar in ieder geval niet aan haar lot over laten.

Op zondagmiddag was ik het wel gigantisch zat om steeds maar binnen te zitten en de ziekenverzorgende te spelen. Daarom ben ik een stukje gaan lopen richting de ruines van Copacabana.
Mief had nog altijd last van haar vermoedelijke keelontsteking, dus bleef liever thuis.
¨Meiden ik maak die foto´s wel, dan is het voor jullie net alsof jullie erbij waren:):P!¨
Het bleek een flinke klim te zijn, want die Inca´s hadden de gebouwen gebouwd op een berg.
Na veel te veel traptreden, waarbij ik de longen uit mn lijf puften, had ik nog altijd geen ruine gezien.
De treden verdwenen en er was enkel nog een hoop rotsblokken te zien. Toch ben ik eigenwijs en wil weten wat er achter de volgende rots ligt.
Ik ben helemaal naar de top geklauterd en had een prachtig uitzicht over Copacabana.
De weg terug was dan weer best eng, omdat ik totaal geen houvast had aan die gladde rotsblokken. Maar ik heb het gered tot aan de traptreden en ineens ontdekte ik de ruine.
Het was een grote poort en een stenen tablet op de vloer. De Lonely Planet vertelde mij later dat het een sterrenwacht is geweest.

Op maandag hebben we Cath in de kleren gehesen en naar de bus gesleept. Ook al voelde ze zich nog niet optimaal, ze kon ook niet hier blijven in de middle of nowwhere zonder enige medische hulp in de buurt als dat noodzakelijk zou worden.
De busrit naar La Paz zou 3uur duren, maar na 1,5uur word naar onze grote verbazing de bus stilgezet.
Wat nu dan toch weer? Als we noodgedwongen uit de bus stappen zien we een grote rivier voor ons.
Wij als passagiers moeten op een klein motorbootje de rivier over en de bus wordt op een groot drijvend vlot gereden.
Dat hele vlot hangt scheef en ligt diep in het water, maar wonder boven wonder komt de bus aan op de oever aan de overkant.
Dan vangt de rit weer aan en rijden we door naar La Paz.
Met open mond rijden we La Paz binnen, want wat is deze stad groot zeg... Wouw!

Janne en Jeannette hebben bedden voor ons gereserveerd in hostel Bash and Crash dus daar laten we ons met de taxi heen rijden.
Omdat Cath zich nog vrij zwak voelt sjouwen wij spullen voor 3 man naar boven de trap op richting het hostel.
Pfoe het is wel een prinsesje zo hoor, met twee lakeien die alle spullen voor haar dragen.
Cath stoppen we gauw in een bed en vermoedelijk bellen we morgen even een dokter om haar gerust te stellen, want ze maakt zich zo´n zorgen om haar gezondheid. Ook al vertellen we haar duizend keer per dag dat we echt verbetering zien!

´s avonds gaan we met de Deense meiden (waar zich nog twee deense meiden bij aangehaakt hebben) uit eten in een door Nikki aangeraden restaurantje.
Het is dus een hele Deense eenheid, maar zeker gezellig!
Met een lokaal busje rijden we richting het grote plein waar het restaurantje aan zit. Toch altijd weer een evenement om even niet in een taxi te zitten, maar ons tussen de lokals te laten vervoeren.
Het is een Thais restaurantje en de kwaliteit is voor Boliviaanse begrippen zeer goed.

De dag daarop hebben we weer een regeldagje want we willen een tour naar Death Road boeken en een tour naar de Jungle in Bolivia.
Gelukkig kan dit allemaal in het hostel, want nu de straat op gaan klinkt niet helemaal veilig.
De helft van de inwoners van La Paz is namelijk aan het staken, omdat de werkdagen te lang en te zwaar zijn. Ze willen dat er iets gebeurd aan hun arbeidsvoorwaarden en dat willen ze voor elkaar krijgen met het blokkeren van alle belangrijke grote wegen in en door La Paz.
Daarbij gebruiken ze vuurwerk dat lijkt om kanonskogels.
Het lawaai komt van alle kanten en het dreunt gewoon door de muren heen:P.
Toch hebben we geld nodig om de tours te betalen dus wagen we ons de straat op.
Waren de straten gisteren nog afgeladen met toeterende taxibusjes, was het nu dus gewoon geheel leeg.
Haast een beetje het gevoel gevend dat het een spookstadje was.
We waren nog maar koud een minuut de deur uit of we zien een demonstratiestoet met luide knallen onze kant op lopen.
We pinnen gauw geld, hard schrikkend elke keer van de knallen, en willen terug lopen naar het hostel.
Blijkt die hele demonstratiestoet dus langs ons hostel te lopen:S.
Wij hebben de keuze om te wachten tot alle inwoners van La Paz ons hostel voorbij zijn getrokken of er toch maar even deel van uit te maken en met de stoet mee naar ons hostel te lopen.
We kiezen voor dat laatste en sluiten aan bij een grote groep vrouwen, wat ons toch het veiligste doet aanvoelen.
Gelukkig komen we veilig bij het hostel aan!:P.

De dokter die bij Cath langskomt... Jaja een prive consult:P. Diagnostiseerd inderdaad een voedselvergiftiging en schrijft heftige antibiotica voor. De dingen die Cath echter verteld aan de dokter zijn niet geheel waar:$... maar om er nu als buitenstaander tegenin te gaan vinden Mief en ik ook zo wat.
Cath verteld de dokter namelijk dat ze flink koorts heeft gehad (we hebben het drie keer opgemeten en het was alle keren rond de 37graden), en dat ze continu diaree heeft (ook niet waar want ik heb haar nog geen een keer naar de wc zien rennen de afgelopen dagen).

Rond 4.30pm gaan we voor de laatste keer afscheid nemen van Janne en jeanette. We hebben met ze afgesproken dat ze voor onze verjaardagen in oktober naar Nederland komen. We hadden al bedacht om het feestje het thema ¨Oktoberfest¨ te geven:).

Die nacht lig ik in mn bed en voel mijn buik opspelen. Dit is geen goed teken Lot, want je moet morgen fietsend je dood tegemoet, niet hier in je bed:P.
De buikpijn wordt alleen maar heftiger en rond 2 a 3uur kan ik het echt niet meer houden. De rest van de nacht blijf ik heen en weer lopen naar de wc. Ik loop voor mn gevoel geheel leeg en voel me ellendig.
Uiteindelijk val ik nog in slaap en slaap een paar uurtjes.
Om 7uur gaan de wekker, want we hebben natuurlijk vandaag de tour over Death Road geboekt.
Ik voel me zwak, hol en leeg, maar gelukkig niet meer misselijk of last van buikpijn.
Hoe eigenwijs het ook klinkt, ik wil gewoon die fietstocht doen, want ik vind dat Mief en ik dat mee moeten maken.

Als we aan het ontbijt zitten, staat ineens onze tourguide voor onze neus die zich later voorsteld als Santos. We moeten mee en er is geen tijd meer voor ontbijt of zelfs één slokje thee.
In het busje waar we naartoe geleid worden zit Marcos onze chauffeur. Wat op dat moment dus de privéchauffeur blijkt te zijn, want we zijn de enigste twee die de tour hebben geboekt.
Whahahaha hilarisch toch?!!! Maar het blijkt echt zalig te zijn om de enigste te zijn in de groep.

We rijden eerst een uur de bergen in en zien al langs de kant andere tourgroepen starten op hun mountainbikes met prachtige pakken aan.
Dan zijn wij aan de beurt. Het busje wordt stilgezet en de drie mountainbikes worden van het dak gehaald.
Ook wij krijgen prachtige pakken aan met een grote helm. Nu lijken we echt op een stelletje autocoureurs!:)

Het eerste gedeelte van de rit is over de gewone autoweg, dus eigenlijk een appeltje eitje. Maar omdat ik zo flauw ben van de nacht ervoor is het best een opgave. Mijn concentratie is echt slecht, dus raak ik vaak achterop, ook al is het constant downhill. Gelukkig rijd Marcos met het busje vlak achter me. Mief rijd wat harder in het kielzog van Santos.
Santos haalt de meest rare kapriolen uit om foto´s van de hele tour en van ons te maken vanaf zn mountainbike.
Na een hele boel kilometer gefietst te hebben (moet je maar aan Mief vragen hoeveel, want die is iets beter in getallen:P), komen we aan bij de eerste stop.
Omdat we maar met een kleine groep zijn, zijn er een aantal voordelen.
Alleen wij staan op de foto, en de tour gaan veel sneller, omdat we enkel op mij moeten wachten en niet op 10 andere fietsers!
Na de eerste stop worden we weer in het busje geladen en rijden we 7km omhoog tot we bij de echte Death Road aankomen.
Deze weg is nu gesloten voor al het verkeer en er worden enkel nog fietstours gegeven.
Omdat het zo´n smalle weg is met veel afgrond ernaast zijn er in het verleden veel ongelukken gebeurd met bussen.
Voor de fiets is het opzich breed zat, maar het is verre van een vlakke weg.
De weg bestaat uit zand en stenen en we hobbelen dus wat af als we de tour starten naar beneden.
Wel goed voor ons huidje, want de celluliten trillen we er zo af:P.
Met de mountainbike is dit goed te doen en het is zo gaaf!
Wel denk ik bij elke steen die ik onder mn band hoor weg spatten dat ik val en iets breek. Maar het gaat goed!
Mief en ik vinden het zo gaaf en gillen dit regelmatig tegen elkaar als we naar beneden hossen.
Santos haalt nog altijd rare dingen uit om maar foto´s te maken en vraagt ons bij elke waterval te stoppen om picapica te maken.
Ghehehehe dus mensen veel foto´s van ons in motorcoureurpak naast een waterval.
Na voor mijn gevoel honderden kilometers te hebben gehad ben ik er wel klaar mee. Mn lijf voelt zwak en ik kan de concentratie niet meer opbrengen om de stenen te ontwijken.
Als we bergopwaarts moeten een stukje, stop ik even bij Marcos om wat water te drinken.
Gelukkig hoeven we nog maar 20 minuutjes te fietsen.
Nou zo angstig als ik was voor de tour, hoe gaaf en trots ben ik nu op ons.
Het was niet eng, het gaf me een ontzettende kik en ik ben zo blij dat we het gedaan hebben.
We stoppen voor een lunch bij een hotelletje ergens in de middle of nowwhere en het is pas 12uur smiddags.
We zijn echt snel beneden zeg!:)

Bemodderd komen we terug in het hostel en vertellen aan de steeds beter wordende Cath hoe tof het was.
Ik begin weer rustig aan dingen te eten en begin me ook weer beter te voelen.
Na een lekkere warme douche is het helemaal weer beter!:).
Van stappen komt er vanavond dus weinig, omdat ik bijna niet geslapen heb de nacht ervoor. Dus dat stellen we nog maar even uit.

De volgende dag is de dag van onze vlucht naar Rurrenabaque.
´s ochtends willen we nog even winkelen en we hebben eergisteren 45 postcards geschreven die op de bus moeten.Dus ja mensen in Nederland er komen heel veel postcards aan:P:P:P.
We hebben Cath meegekregen met het winkelen. Ze voelt zich echt alweer stukken beter, dus de antibiotica slaat aan!

We komen in een winkeltje waar Mief een hele leuke tas vind.
Hij is 70bolivianos en Mief schrikt enigszinds van de prijs.
Nog even verder kijken dan maar. Mief besluit hem toch te willen dus we gaan terug. Nu blijkt de eigenaresse van het stantje terug te zijn gekomen en ineens is de tas 120bolivianos waard. Bizar toch!!!
Rare discriminatie hier hoor!

Rond 15.00uur nemen we afscheid van Cath en rijden we met een taxi naar het vliegveld nadat we een grote backpack en een klein rugtasje hebben gepakt en de rest hebben achtergelaten in het hostel.
Cath gaat nog een keer proberen in Copacabana een tour te doen en daarna zullen we haar misschien weer treffen bij de zoutvlakten van Uyuni.

Op het vliegveld checken we in en eten we lunch bij de Subway. Jaja mijn eetlust is na 2 dagen weer terug, dus ik ben bijna weer de oude:)!
Met een kleine vertraging van een half uur mogen we eindelijk het vliegtuigje bestijgen. Natuurlijk moeten we buitenom naar het vliegtuigje lopen en dat is ook altijd al een evenement vind ik.
Whhahahahah nou echt een klein vliegtuigje dat heen en weer schud als een malle zeg.
We vliegen niet heel hoog, dus zien het landschap veranderen van stad naar jungle.
Als we uitstappen worden we omarmd door een klamme deken van jungleklefheid. Ik had mn lange spijkerbroek wel thuis kunnen laten:P.
In een klein wit busje rijden we een tijdje door een jungle landschap en de beschaving hier is heel wat minder beschaaft. Vooral rieten huisjes en iedereen rijd hier rond op Puchjes.

In het midden van Rurrenabaque worden we gedropt en met een klein kaartje weten we de touropperator te vinden waar we morgen mee de Pampa´s op gaan voor een drie daagse tour.
We laten even weten dat in het dorpje zijn aangekomen en vinden daarna al gauw een prima hostel.
Nog even wat eten en dan gauw slapen voor we morgenvroeg de wildernis in trekken.
Tijdens het eten treffen we een Nederlands stel (ja Nederlands zijn echt overal:P). Zij laten ons weten dat er op maandag in La Paz een leuk koninginnendagfeestje is in een Nederlands kroegje. Dat kunnen we natuurlijk niet missen.
Eerst was ons plan om maandag gelijk na de jungle door te gaan naar Santa Cruz, maar nu gaan we toch nog ff kijken of we een extra dagje in La Paz kunnen bijboeken:P!

Ik ga nu maar in deze klamme jungle proberen te slapen en over 4 dagen zijn we weer bij jullie terug om jullie alles te vertellen over het primitieve leven in de jungle.
Want ik hoop dat ik daar geen internetcafe ga vinden:P.

Hele dikke zoen en ik zie jullie reacties graag tegemoet!!!

Lot